Can I help you miss? I've more inside. Dit zinnetje herhaald zich tot vervelens toe als ik ook maar één stap richting één van de honderden minuscule winkeltjes in de toeristenwijk Thamel zet. Ik geniet hier van mijn enige vrije dag in de week van autovrije 'winkelstraatjes', worteltaart, bruinbrood, Westerse muziek in een hip ogend restaurant met de naam Himalayan Coffee Restaurant. Stiekempjes kan ik de verhalen meeluisteren van drie jonge Nederlandse meiden over hun (ex) vriendje zus en zo; Terwijl ik een overheerlijk broodje gezond met mozzarella en yak kaas opeet.

06.15u: Het lijkt wel of de Chinese onderburen met een verbouwing zijn begonnen. Bij navraag blijkt dat om dit tijdstip het eten voor de dag wordt bereid. Maar niet over nadenken wat voor hakmessen ze gebruiken.

07.00u: De kinderen in de homestay zijn in de weer en doen erg hun best om de aandacht van hun drukke papa te krijgen.

Als ik opnieuw om 08.00u gewekt wordt door gepraat wat uit een box knalt uit de richting van de Boedistische tempel aan de overkant, weet ik dat het nu echt tijd is om op te staan.

Het geluid lijkt in Nepal nooit en nergens uit te staan. Blaffende zwerfhonden tot laat op de avond (Mike: nog geen kat hier gezien!). Opstijgende vliegtuigen op nog geen 500 meter afstand. De wijk heet als eerste Pepsi cola town planning wat zoveel betekent als eerst straten aanleggen en dan pas huizen daaraan. Door de enorme uitbreiding van Kathmandu is de luchthaven in 10 jaar tijd nu midden in het centrum van de stad komen te liggen. Rochelende, keelschrapende, spugende Nepalezen die onuitwisbare rode sporen op het wegdek achterlaten (Peet: doet me denken aan de beatlenut in Myanmar weet je nog?). Alleen je neus snuiten mag dan weer niet! Toeterende brommers, auto's, busjes en bellende fietsriksja's die allen zeggen: "ik kom eraan". Ja zo blij ben ik dan met het geluid van Q-music via mijn earphones van mijn belangrijkste reismaatje m'n mobiel.