Home alone

Where are you going? I'm alone, my mom is not at home. I'm afraid. Don't go please.... Ouganta, het 9-jarig zoontje van de Homestay doet ongelofelijk zijn best in zijn meest perfecte Engels om me te overreden niet naar de Gym te gaan. Van 5 tot 6 in de avond ga ik naar Nepalese dansles met interessante vrouwen (veelal in het buitenland gewoond of gewerkt), enthousiaste kinderen en een zeer (vrouwelijk en stoer tegelijk) beweeglijke dansleraar. Even haal ik de beelden van de film Home Alone voor de geest. Ach nee wat een flauwekul! Op zijn jeugdige leeftijd weet hij al aardig goed wie en hoe hij kan bespelen. Hij loopt in en uit de slaapkamers van vrijwilligers, óf om snoep te bedelen óf languit liggend op iemands bed om naar zijn tablet te koekeloeren. Nog net geen 10 en nu al vetrollen rond zijn buik; zijn moeder noemt hem 'fat'. Een mens met een dier vergelijken is uit den boze maar elkaar in het bijzijn 'fat' noemen, is totaal geen belediging. Ik trakteer hem dan ook graag tijdens onze Homestay kaartspel avonden op verse zoete papaya en niet een zak pittige nootjes. Vriendjes zie ik nauwelijks, zichzelf op een creatieve wijze vermaken al helemaal niet. Alles draait bij scholieren en de ouders op het halen van goede cijfers. Nieuwe vrijwilligers zijn z'n target: snel vrienden mee worden! In mijn hoofd zeg ik: mama, voed alsjeblieft je zoon op. Vanavond ging hij zijn bord Dhal Bhat in de woonkamer opeten. Volledig de vraag van zijn mama Durba negeren om aan de keukentafel te komen. Ik help haar een beetje door dit keer wel hardop te zeggen: "Jij bent de baas, niet hij". Prompt staat ze op en brengt hem naar de keuken. We wisselden snel een knipoog uit! Het is niet makkelijk peilen wat wel en niet oké is in de Nepaleze cultuur. Als gast mag je niet helpen afwassen. Eigenwijs als ik ben, doe ik dat toch na het ontbijt als ik zie dat Durba het druk heeft. Ze vraagt mij nu soms om de bedden te helpen verschonen en de afwas te doen. En dan het akefietje van zaterdagavond 24 november; de laatste dag van de Chinese KB, die voor ons Cantonees kookte. Wij smullen volop van de vis, kip en vele groenten. Het gastgezin eet niets, helemaal niets. Vinden ze het niet lekker? Wachten ze tot wij klaar zijn met eten? Later ontdek ik het ware verhaal. Ouganta wilde alvast ongare vis voorproeven wat KB natuurlijk niet toestond. Met een huilpartij als gevolg. Durba legt dat later op de avond aan ons allen uit als: sorry... sorry... 10x sorry.... ik heb Ouganta een klap gegeven want hij moest zijn huiswerk maken. Een klap geven is nog heel gewoon hier, thuis en ook op school en kinderdagverblijf... Een paar minuutjes later klopt ze op mijn slaapkamerdeur. Een voorzichtig traantje pinkt in haar ooghoek. Ze begint te vertellen en huilt. Als Ouganta geen eten mag van KB dan het hele gezin ook niet. Niets willen of kunnen begrijpen van vis wat goed bereid moet worden. Ik moet beloven dat ik dit aan niemand vertel in de homestay. Mijn hart maakt een klein sprongetje dat ze mij zo in vertrouwen neemt. Haar echte emoties laat ze me zien en niet die eeuwige smile op het gezicht. Een luidcrochelende vader en moeder 's ochtends om 7 uur, een plassende slecht lopende grootmoeder op het balkon in de middag, het eeuwige geluid van Hindu films op tv en mobiel, boerende en smakkende Chinezen tijdens het eten, een vader die op zijn enige vrije dag niets anders dan op de bank ligt. Het went allemaal. Alleen die schoonmaakfobie van Durba doet me regelmatig in mezelf eventjes mopperen. Niet de warmwaterkraan maar de koude voor de handwas, teenslippers omwisselen voor badslippers in de badkamer en op het dakterras, de buiten schoenen precies daar neerzetten, niet snijden op je ontbijtbord maar op de snijplank vanwege krassen, niet eten op de slaapkamer. Voorbeelden te over. Dan smacht ik naar de zeldzame momenten van Home Alone!! Verder is ze superlief hoor en vraagt ze als ik thuis kom van het Woman Center wat ik gedaan heb en of ik thee wil net als vroeger thuis. Én ze kookt heerlijk spicy!!